Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie potrzebuję w zasadzie żadnego powodu, by sięgnąć po polski tytuł, ale taki zagraniczny musi już mieć w sobie coś, co zwróci moją uwagę. Może to być okładka, opis, jakieś szczególne informacje o autorze albo bookstagramowe polecenie. O tym, że przeczytałam powieść, o której dziś opowiem, zdecydowały te pierwsze dwa czynniki.
"W gąszczu kłamstw" to książka, którą trzeba doczytać do końca. Podkreślam to na początku dlatego, że zdaję sobie sprawę z tego, że dynamika fabuły może wiele osób zniechęcić. Ta historia jest warta poznania, nawet w tym dziwnym, nierównym tempie. Może nawet właśnie dzięki niemu jest tak... przeszywająca? To chyba najlepsze słowo, by oddać to, co wyszło spod pióra Kate Alice Marshall.
Uwielbiam thrillery osnute wokół wieloletniej przyjaźni grupki osób. Im liczniejsze one są, tym więcej potencjanych tajemnic, bo nie sposób utrzymywać jednakowe relacje ze wszystkimi członkami paczki. Choć nie jest to regułą, gdyż w tej powieści mieliśmy zaledwie trzy dziewczyny, a złożoność ich wzajemnych stosunków stała się doskonałą kanwą dla pełnej napięcia historii z kilkoma zwrotami akcji.
Muszę się przyczepić do kompozycji tej powieści, ponieważ jej potencjał w moim odczuciu nie został w pełni wykorzystany. Gdy poznałam już zakończenie, pomyślałam sobie, że autorka zbyt długo utrzymywała aurę tajemnicy wokół jednego wątku skoro ostatecznie jeszcze w nimi dwukrotnie namieszała. Dla mnie o wiele ciekawiej byłoby, gdyby część prawdy została ujawniona wcześniej.
To zwlekanie doprowadziło też do tego, że zakończenie stało się aż zbyt oczywiste i przewidywalne, choć takie rozwiązanie po pierwszych rozdziałach wydawałoby się wręcz niemożliwe. Szkoda więc trochę tego, że przy redakcji nie zostało to nieco podrasowane, by wydobyć z całej historii jeszcze więcej.
"W gąszczu kłamstw" to thriller, którego tytuł idealnie oddaje to, co możemy znaleźć w środku. Mam nadzieję, że i inne książki Kate Alice Marshall ukażą się wkrótce na naszym rynku, bo trudno jednoznacznie ocenić jej twórczość po jednym tytule. Póki co jestem jednak na tak.
Moje 7/10.

Nie potrzebuję w zasadzie żadnego powodu, by sięgnąć po polski tytuł, ale taki zagraniczny musi już mieć w sobie coś, co zwróci moją uwagę. Może to być okładka, opis, jakieś szczególne informacje o autorze albo bookstagramowe polecenie. O tym, że przeczytałam powieść, o której dziś opowiem, zdecydowały te pierwsze dwa czynniki.
"W gąszczu kłamstw" to książka, którą trzeba...

Zawsze z ciekawością podchodzę do kryminałów tworzonych przez ludzi z "branży". Mamy już na rynku książki policjantów, detektywów, prokuratorów i adwokatów, więc na ich podstawie możemy wysnuć dość jasny wniosek, że nie różnią się one fabularnie od tych, które zostały napisane przez ludzi mających inne doświadczenia zawodowe. Często autorzy mówią wprost o tym, że gdyby opisali po prostu realia swojej pracy, nie byłoby to dla czytelników zbyt atrakcyjne.
"Zbawca" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Krystiana Stolarza. Jego debiut miałam na uwadze i na pewno go nadrobię, gdyż mogę już teraz zdradzić, że odpowiada mi jego styl, a klątwa drugiej powieści po raz kolejny okazała się mitem.
To historia, z którą trudno się zmierzyć, ale zdecydowanie warto. Rozpoczyna się od mocnej sceny, a później wcale nie robi się łatwiej. Do sprawy kryminalnej odniosę się tylko ogólnie, by za wiele przypadkiem nie zdradzić. Podobało mi się to, jak prowadzona była narracja, jak stopniowo i w logiczny sposób kolejne elementy zaczynały łączyć się w całość, jedynego mankamentu mogłabym się dopatrywać w rozwiązaniu tego wątku. Zabrakło mi w nim tła psychologicznego i bardziej szczegółowego nakreślenia motywów. Wiem, że to mogłoby jeszcze bardziej podbić i tak wysoki ładunek emocjonalny tej książki, ale skoro czytelnik poradził sobie z całą fabułą, to i te detale by zniósł.
Dla mnie towarzystwo Julii Marzewskiej odegrało bardzo istotną rolę w zmierzeniu się ze śledztwem, które prowadziła. Cieszę się, że autor zdecydował się na wykreowanie właśnie takiej postaci - tak dalekiej od schematycznych policjantek, które bez kompleksów wkraczają w hermetyczny, męski świat i z arogancją wyrabiają sobie w nim znaczącą pozycję. Julia jest do bólu ludzka, świadoma tego, jak postrzegają ją koledzy, a zwłaszcza jej legendarny partner, ale nie walczy z tym, koncentruje się na swojej pracy i jednocześnie stara się poradzić sobie z powracającymi demonami.
Poświęciłam Marzewskiej tyle miejsca, ponieważ niewiele mogę napisać o wspomnianym już współprowadzącym tę sprawę. Marcin Rau jest już bohaterem typowym w ten najgorszy z możliwych sposobów, więc trudno, by wzbudzał pozytywny odbiór. Więcej sympatii zyskali z pewnością ci policjanci z drugiego planu, bo autor zadbał o to, by każdy jakoś się wyróżnił.
"Zbawca" to jeden z mocniejszych kryminałów, z jakimi zetknęłam się w ostatnim czasie. Brutalny i naturalistyczny, ale nie w przerysowany sposób i to właśnie ten realizm tak przeraża. Krystian Stolarz w osobistej przedmowie wspomina o tym, że pisanie jest dla niego formą terapii. Możemy być więc tylko wdzięczni, że się z nami dzieli jej efektami, a tym samym dostarcza nam znakomitego materiału do refleksji.
Moje 8/10.

Zawsze z ciekawością podchodzę do kryminałów tworzonych przez ludzi z "branży". Mamy już na rynku książki policjantów, detektywów, prokuratorów i adwokatów, więc na ich podstawie możemy wysnuć dość jasny wniosek, że nie różnią się one fabularnie od tych, które zostały napisane przez ludzi mających inne doświadczenia zawodowe. Często autorzy mówią wprost o tym, że gdyby...

Pewnie nikogo nie zaskoczy fakt, że za mną lektura kolejnego kryminalnego debiutu. Czasami mam wrażenie, że tylko po nie sięgam, ale najlepsze jest to, że wszystkie są naprawdę obiecujące, jeśli nie od razu genialne. Im więcej dobrych autorów, tym lepiej, choć szkoda, że czasu jest zawsze tyle samo, a wręcz mniej.
"Manipulacja" to pierwsza książka Kate Gibson i można to zauważyć głównie w stylu. Historia jest dość dynamiczna, całkiem nieźle skonstruowana, najsłabszym jej elementem jest po prostu język, powtórzenia pewnych zachowań irytujących fraz typu "przylgnął spragniony do jej ust" - tak zaczynała się każda pikantniejsza scena i choć ciąg dalszy był już opisywany w naprawdę elegancki sposób, to i tak przewracałam oczami.
Po pierwszych stronach przypomniała mi się genialna "Asymetria" Bartosza Szczygielskiego, na szczęście akcja poszła w zupełnie innym kierunku, a jedyna zbieżność dotyczyła umiejętności głównych bohaterek. W przypadku Katarzyny Wilczyńskiej tak naprawdę nie było nawet okazji przyjrzeć się, jak wykorzystuje je w praktyce, fabuła dotyczyła bardziej naukowych kwestii niż tych psychologicznych.
Nie jestem fanką sensacyjnych powieści, a w tej było sporo takich elementów i mocno mnie zaciekawiły. Może przez to, że były one ściśle powiązane z badaniami nad lekami, a to z kolei coś, co w literaturze uwielbiam. Jakoś łatwiej mi wierzyć w teorie spiskowe związane z nauką niż w szpiegostwo czysto polityczne.
Autorka zaskoczyła mnie mocno dość odważnym zakończeniem powieści. Nie ukrywam, że takie właśnie lubię i cenię, ale niestety nie trafiam na nie zbyt często. Tym bardziej zaostrzył się mój apetyt na kolejne książki Kate Gibson, bo wierzę, że warsztatowy rozwój przyjdzie po prostu z czasem, a doświadczenie w redakcji tekstu szybko zaowocuje bardziej dopracowanym tekstem.
"Manipulacja" to debiut, na który warto zwrócić uwagę, choćby ze względu na nieoczywisty miks gatunkowy. W Kate Gibson drzemie ogromny potencjał i z przyjemnością będę kibicować jej w dalszych literackich próbach. Jeśli macie ochotę na niebanalną historię z szybko toczącą się akcją, to ogromnie polecam Wam tę powieść.
Moje 8/10.

Pewnie nikogo nie zaskoczy fakt, że za mną lektura kolejnego kryminalnego debiutu. Czasami mam wrażenie, że tylko po nie sięgam, ale najlepsze jest to, że wszystkie są naprawdę obiecujące, jeśli nie od razu genialne. Im więcej dobrych autorów, tym lepiej, choć szkoda, że czasu jest zawsze tyle samo, a wręcz mniej.
"Manipulacja" to pierwsza książka Kate Gibson i można to...